De aarde in hun mond

Gepubliceerd op 5 november 2025 om 15:22

De laatste tijd voel ik een groeiende interesse in inheemse volkeren in hoe zij leven, luisteren en zich verhouden tot de aarde. 
Zo zat laatst een filmpje te kijken over de Kogi, een inheems volk dat leeft hoog in de bergen van de Sierra Nevada de Santa Marta. 
Ze beschouwen zichzelf als de Oudere Broers van de mensheid, de hoeders van balans tussen aarde, water, lucht en vuur. 
Hun levenswijze is eenvoudig, ritueel, verweven met het ritme van de natuur. 
Wat me opviel, waren hun tanden, donker, bijna zwart.

En iets in mij bleef daar hangen.
Nieuwsgierig...
Waarom vond ik dat vreemd, waarom voelde het alsof het niet hoorde?

Uit die verwondering ging ik op onderzoek. 
De Kogi kauwen dagelijks cocabladeren, vermengd met kalk een eeuwenoud ritueel dat lichaam, geest en aarde verbindt. 
De kalk helpt de stoffen uit de bladeren opnemen en zorgt ervoor dat hun tanden na verloop van tijd donker kleuren.

Voor de Kogi is dat niets bijzonders. 
Hun zwarte tanden zijn geen teken van verval maar van een leven dat in directe relatie staat met de aarde.

En toch golft er iets door ons heen wanneer we dat zien. 
Een schaduw van weerstand, zacht maar voelbaar. 
Niet omdat het niet klopt maar omdat het iets in ons raakt dat nooit heeft leren kijken op deze manier.

We leven in een cultuur die witheid, gladheid en controle is gaan verwarren met zuiverheid. 
We poetsen, bleken, polijsten niet alleen onze tanden maar ook onze verhalen, onze emoties, onze aarde. 
Tot er vooral glans overblijft, en weinig grond.

De Kogi dragen de sporen van hun verbinding met de aarde in hun mond. 
Wij poetsen zorgvuldig tot ze "onzichtbaar" lijkt, al weet iets in ons dat ze nog steeds spreekt.

 

Misschien is zuiverheid niets om te vinden maar iets wat verschijnt wanneer
we eerlijk kijken. 

 

Voel wat er in je lijf gebeurt wanneer iets schuurt aan je idee van schoonheid. 
Misschien trekt er iets samen, misschien wordt het stil. 
Dat is de ingang, geen fout, geen weerstand, maar een poort. 
Een herinnering aan hoe het is om weer deel te zijn van de aarde, niet haar toeschouwer. 

 

Liefs Tessa