Er zijn van die momenten waarop het lichaam geen omwegen meer neemt.
Geen subtiele signalen, geen zachte fluistering.
Maar een duidelijke stop.
Ik was aan het opruimen.
Zo’n opruim-moment dat eerst licht en verfrissend voelt.
Ruimte maken, letterlijk en figuurlijk.
Totdat het ergens omslaat, van afgestemd bezig zijn naar doorgaan.
Niet meer voelen, maar doen.
Een oud patroon dat ik goed ken.
En toen was daar de plank in mijn kledingkast.
Die me heel letterlijk even tot stilstand bracht.
Een bult, een schaafwond en een lichaam dat zei...nu is het genoeg.
Wat me raakte, was niet zozeer de pijn, maar de heldere boodschap.
Er zat geen strengheid in, geen “je had beter moeten weten”.
Maar juist een boodschap van... ga maar even zitten, pak een bakje thee, blader wat in een tijdschrift neem je rust.
Het lichaam spreekt niet altijd zacht.
Soms wacht het niet meer.
Dan grijpt het in, op het moment dat voelen plaats heeft gemaakt voor doorgaan.
Dat is geen falen, dat is wijsheid die niet genegeerd wil worden.
Het verschil zit ’m niet in het niet meer vervallen in oude patronen,
maar in hoe snel je ze herkent en wat je dan kiest.
Die is belangrijk: Wat je dan kiest.....
Deze keer koos ik ervoor om echt even te stoppen, een pauze..
Niet om door te gaan “beter mijn best te doen”, maar om te rusten.
Omdat mijn lichaam het "vroeg".
Misschien is dat wel de essentie van belichaamd leven
niet perfect afgestemd zijn, maar steeds weer terugkeren.
Naar zachtheid, naar aanwezigheid, naar jezelf.
En soms…is daar een plank voor nodig😅
Liefs Tessa✨
